Tour Curaçao

Zondag 17 September; voor een zondagochtend is het vroeg opstaan. Rond 9:30 uur starten we met de “Tour Curaçao”. We werden opgehaald door Ace met zijn zoontje Paco die een route voor ons hadden uitgestippeld. Aangezien Erik deze man kende, mochten we gratis mee voor een persoonlijke tour. De enige vergoeding die we hadden was een drankje onderweg. Geheel in klederdracht haalde hij ons op, wat de rit al leuk maakte. Ace is hier vroeger geboren op Curaçao, en werd vlak na zijn geboorte geadopteerd door een Nederlands gezin. Zijn stiefouders komen uit Groningen en Friesland. Hij geeft aan van buiten een echte “Curaçaoënaar” te zijn, maar van binnen een Nederlander. Door omstandingheden is hij toch weer terechtgekomen op Curaçao en woont hier ondertussen alweer zes jaar met zijn vrouw en kinderen. Hij spreekt de taal Papiament vloeiend en weet veel over het eiland te vertellen.

We begonnen onze tour langs het Hato vliegveld, waar ik sinds mijn aankomst niet meer geweest was. Nu hadden we een mooi zicht van bovenaf, waar je over het hele vliegveld kijkt. We reden een eind verder richting de “Hato vlakte” waar de Amerikaanse militaire vliegbasis is gevestigd. Via een een zandweggetje komen we bij de Hato vlakte, een natuurgebied die de lokale bevolking gebruikt als afvaldump. We zagen echt van alles; koelkasten, friteuses, auto onderdelen etc. Je kunt zo al zien dat de lokale mensen niet echt nadenken over de vervuiling van ‘hun’ eiland. Vroeger werd alles in zee gedumpt. Na lange tijd dreef dit naar bepaalde stranden, deze stranden zijn dan ook vernoemd naar de afval die er naartoe is gedreven. Zo bestaat er een houtbaai, plasticbaai etc. Gelukkig was het natuurgebied niet helemaal vervuild en na een paar kilometer kom je dan ook niks meer tegen. Er is duidelijk te zien dat er veel soorten ondergronden zijn, zo ook rode en zeer dorre grond. Dit noemt men ‘Tera Cora’ wat letterlijk vertaald betekent: rood grond. Elke keer als wij verder reden kregen wij andere flora en fauna te zien en de uitgestrekte gebieden zagen er totaal verschillend uit. De ondergrond waarover we reden was op sommige plekken erg ruw. Bij het eerste gedeelte waarover we reden, bestond de ondergrond uit versteend koraal. Na 10 kilometer maken we dan ook onze eerste stop en loop ik over het versteende koraal richting het water. Langs de hele Hato vlakte kun je de Caribische zee zien liggen. De zee is aan deze kant een stuk ruwer dan aan de andere zijde van het eiland. Dat is ook een van de redenen waarom wij hier geen toeristen tegenkwamen. Het water “klotst” werkelijk met een geweld tegen de kant, en dat geeft wel een mooi gezicht. Na een korte stop rijden we verder, langs het windmolenpark en onderweg komen we een paar geiten en schapen tegen. Bij de volgende korte stop lopen we tussen een paar rotsen met verschillende kunstwerken aan de muren. Ace rijd er intussen omheen en wanneer we net wouden instappen komen we tot de ontdekking dat de rechter voorband lek is. Met zo’n ondergrond als hier had ik dat ook niet anders verwacht. Ik help Ace snel even met de band wisselen en met een vertraging van 10 minuten konden we weer verder rijden. Een eindje verder, bijna op het eind van de Hato vlakte liepen een aantal koeien en stieren vrij rond. Ik kon mij dat niet zo goed voorstellen, gezien de dorre omgeving daar. Bij het uitreiden van de vlakte moesten we 5 gulden betalen, en dat terwijl de weg niet eens mooi verhard was. Maar dat schijnt normaal te zijn als je over iemand anders terrein rijd kregen we te horen van onze gids.

We vervolgen de weg richting westpunt en ik kom erachter dat Curaçao niet zo vlak was dan ik in eerste instantie dacht. Onderweg reden we langs een “knuku” (oud Curaçao’s huisje), die we mochten bezichtigen. Het is een klein huisje die volledig was ingericht, zoals de oude vrije-slaven hier vroeger leefde. Tijdens onze rit reden we rijden we langs een aantal verschillende mooie landhuisen.

Bij het christoffelpark stoppen we even om wat te drinken. Daar zagen we een een aantal slangen, landkrabben en leguanen in een kooi zitten. En wat mij opviel was de hoeveelheid tropische vogels wat hier rondvloog. Dat komt mede omdat men hier elke dag zorgt voor voeding, en daar komen ze wel op af.

Na wat gedronken te hebben reden we verder, onderweg wijst Ace ons op een plek waar de slavenopstand plaats heeft gevonden. In het gebouw dat daarbij zit is een museum gevestigd en raad ons aan om daar zeker een keer te kijken. Omdat het een realistische kijk geeft op de slavenhandel in de 17e eeuw. Langs Kura Hulanda rijden we richting een baai, waar men zojuist gevangen vis kan kopen. Op deze plek kwamen we geen enkele toerist tegen, wat de tour aan de andere kant wel speciaal maakte. We keren om en stoppen een stukje verder om een foto te maken van westpunt, echt supermooi om te zien.

Onderweg reden we langs adembenemende (afgelegen) stranden en lokale restaurants. De volgende stop is bij Santa Cruz, waar we eerst even een verkoelend ijsje nemen. Onder zo’n palmbladen dakje zoeken we beschutting voor de zon, want het is echt warm geworden. Deze plek staat ook wel bekend om de markante persoon “Captain Good Live”. Marco Borsato, DJ Tiësto zijn enkele bekende persoonlijkheden die hij heeft mogen ontvangen. Ik was samen met Erik foto’s aan het maken van de mooie baai bij zijn huisje / restaurant en toevallig kwam Henry Juni Obersi (Captain Good Life) net terug van zee. Hij vroeg mijn hulp bij het ophangen van een piratenvlag, bij zijn steiger. Wanneer hij de vlag omhoog haalt maak ik even een foto en maakt hij er een officieel moment van, humor heeft hij wel. We hebben een leuk gesprek met deze markante persoonlijkheid. Hij brengt mensen op verschillende mooie duik en snorkel plekken met zijn boot. Toen hij hoorde dat ik nog een half jaar op Curaçao zat gaf hij mij zijn visitekaartje, waar ik hem telefonisch kan bereiken als ik een keer een dag trip wil met een groep. Captain Goog Life is een persoon die vol zit met mooie verhalen en kan daarnaast volgens mij geen minuut stilzitten. Wij zijn er ondertussen wel even bij gaan zitten in zijn kleine openlucht restaurantje, en Erik en Marianne bestelden wat te eten bij hem. Ondertussen laat Captain Good Life een dvd zien van het Nederlandse tv programma “Erik zoekt een huis op Curaçao” waarin hij ook voor kwam. Daarna kijken we nog even naar een documantaire waarin hij centraal staat en hij geeft aan er nog wel 15 te hebben, maar daar hadden we helaas geen tijd voor. Juni’s motto: zwemmen, duiken, eten en baby’s maken. Dat is leven maaan! Juni heeft zelf ooit voor een korte tijd in Amsterdam gewoond en dat is nog een beetje aan hem te horen. Maar hij voelde zich niet op zijn gemak in Nederland, het is te koud swa! Zoals hij dat verwoorde. Henry Juni Obersi (Captain Good Life) duikt wel 20 meter diep zonder luchtflessen, een wereldprestatie op zich. Maar weining mensen kunnen hem dit nadoen, gezien de risico’s (klaplong door het snelle stijgen). Hij woont daar ook gewoon in een vissershutje met zijn vrouw en kinderen. Aangrensend is zijn restaurant / souvernirwinkeltje. Het ziet er een beetje rommelig uit, maar dat heeft wel wat vind ik. Hij bood ons gratis een VHS videofilm aan met informatie over curacao, een film waar hij ook aan meegewerkt heeft. We bedanken hem, en ik kijk echt uit naar een volgende ontmoeting. Want hij kan ons naar plekken brengen die je alleen in films ziet.

Aangezien Ace in de middag nog een vergadering had deden we de terugweg wat sneller. Onderweg zagen we natuurlijk nog een mooi stuk natuur van het eiland. Het was een mooie route en Ace heeft ons veel tips en uitleg gegeven over een stuk van Curaçao die wij anders nooit hadden ontdekt. Nu wij de wegen kennen werkt dat alleen maar in ons voordeel de komende maanden. Hij zette ons netjes thuis af en wij bedanken hem voor deze geweldige rondtour. Erik zal hem nog bellen voor een toer op de Christoffelberg. Alleen zal Ace die berg nooit beklimmen. Zoals hij zelf zegt: “Ik word al moe als ik naar die berg kijk”.

Na een korte pauze thuis vervolg ik samen met Erik de toeristische tour in Otrobanda en Punda. We gingen op en rond het Rifford lopen (is een oud fort) die verbouwd is met allemaal winkels en restaurants. Radio Tros paradise zit daar ook gevestigd. Na Otrobanda gezien te hebben pakken we het pondje naar Punda. Daar keken we een beetje rond, en liepen een rondje langs het Waaigat. Halverwege na de Movies (bioscoop) zijn een aantal mannen met afstand bestuurbare autotjes aan het scheuren. Hier blijven we even bij zitten om te kijken. We liepen het rondje verder om weer uit te komen bij de bioscoop waar we de film “Twin Towers” gingen kijken. Deze film is zeker een aanrader.

In de avond liepen we weer terug, pondje over en in Otrobanda klonk de gezellige live muziek. Met een heerlijk warm briesje spelen een aantal gepensioneerden mannen een spelletje domino, een spel dat hier echt veel gespeelt word! Na een lange en indrukwekkende dag ging ik rond een uur of elf maar me bed opzoeken.